Yaşama gözlerimizi açtığımız andan beri duyduğumuz her şeyi hatırlarız. Kulağa değen her söz, derin bir kesik veya ince bir sızıya dönüşerek hasar bırakır. İnsan olmanın cilvesi, sözlerin bıraktığı izleri hem sevip hem gizlemeyi mümkün kılar. Bazen de çaresizce izlerimizden kurtulma yolları ararken yaralarımızı deşeriz ki buna, “Yaşamak,” diyorlar. En nihayetinde, söylenip uçan sözlerin bıraktığı hasarlara deva bulmak yine sözcüklerin büyüsüne kalır.
“İnsan değil kavga etmek, ölmez bu şehirde. Ölse de bir yere gidemez. Belki de o yüzden bu kadar
kalabalıktır bu şehir...”
Ölenlerin bir yere gitmediği, kalanların olur olmadık anlarda kahkahalara boğulduğu koca bir sirk burası. Kalabalığın içinde, rüyamızda görüp tanımadığımızı sandığımız, esasen dikkat kesilmediğimiz yüzlere rastlıyoruz. Yaşamın kesişim kümesinde denk gelmesek de benzer yerlerimizden kırılıp yaralarımızı aynı acemilikle sarmaya çalışıyoruz.
“Aşk ise mevzu, her şey konu dışı. İnsan zamanla anlıyor aşkın mülkiyetle yan yana duramayacağını.”
Tebessümle gözyaşının sarmaş dolaş olduğu, nüktedan ve samimi bir üslupla kaleme alınmış öyküleri okurken kimi zaman bir aynanın yansımasından kendinizi görecek, kimi zaman da aklınıza kazınacak hayatlara tanık olmanın tadını çıkarmak isteyeceksiniz. Söz Uçar Hasar Kalır, Devrim Yakut’un heybesinden çıkardığı sıradan hayatların hasarlı parçalarının hikâyesi.
Kitabı incelemek için tıklayınız.
Editör: TE Bilisim
